Αφιέρωμα στον Αθανάσιο Μπεκιάρη, μέρος δεύτερο: Οι αγωνιστικοί θρίαμβοι το 1928 και ο άδικος αποκλεισμός από την εθνική ολυμπιακή ομάδα

 ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ

Το 1928 ήταν η χρονιά του Αθανάσιου Μπεκιάρη. Κατ’ αρχάς, εξαιρετικά τιμητική ήταν για εκείνον η συμμετοχή του στον διαγωνισμό μεταξύ αθλητών της Θεσσαλονίκης στο γήπεδο του «Ηρακλή» στις 20 Μαρτίου υπό την επίβλεψη του Γερμανού προπονητή, Γκέλντελ. Ήταν ο μοναδικός αθλητής που συμμετείχε χωρίς ν’ ανήκει στο δυναμικό συλλόγου της πόλης.  

Σε μία ώρα, ο Μπεκιάρης διέτρεξε απόσταση 15.396 μέτρων, υπολειπόμενος του πανελλήνιου ρεκόρ μόλις κατά 144 μέτρα. Όπως έγραφε η εφημερίδα Μακεδονία στις 21.03, «Η γνώμη του κ. Γκέλντελ είνε ότι ο Μπεκιάρης συγκαταλέγεται μεταξύ των καλυτέρων δρομών αντοχής και ότι διά των συστηματικών προπονήσεως ταχέως θα καταρρίψη πλείστας Πανελληνίους εις τους δρόμους αντοχής».

Στις 16,17, 20 και 22 Απριλίου ο Μπεκιάρης πήρε μέρος στους πανελλήνιους αγώνες στίβου, όπου θριάμβευσε. Την πρώτη μέρα των αγώνων τερμάτισε πρώτος στον αγώνα δρόμου 10.000 μέτρων με χρόνο 35΄31΄΄ –ένα ολόκληρο λεπτό μπροστά από τον δεύτερο, Αλέξη Κράνη του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου.

Την επομένη, ο αθλητικός συντάκτης της Βραδυνής σχολίαζε:

«Ο Μπεκιάρης της Αναγεννήσεως Σερρών υπήρξε μία πραγματική αποκάλυψις αρίστου δρομέως αντοχής, όστις είνε ανάγκη να παραμείνη εν Αθήναις και να τεθή υπό την άμεσον προολυμπιακήν προγύμνασιν του κ. Γκέλδερ. Ηγωνίσθη εις τον δρόμον 10,000 μ. με μέθοδον απέναντι του ισχυρού αντιπάλου Αλεξ. Κράνη και ασφαλώς θα επετύγχανε πολύ καλύτερον ρεκόρ, εάν δεν επέμενε μέχρι των δύο τελευταίων στροφών να παρακολουθή βήμα προς βήμα τον Κράνη, ρυθμίζων επί των βημάτων εκείνου την ταχύτητά του.

Προικισμένος με ωραίον αθλητικόν παράστημα, υψηλός, με μεγάλον διασκελισμόν και ακμαίον αμπαλάζ προς το τέλος, έκαμεν αρίστην εντύπωσιν, ήτις θα ήτο ακόμη ανωτέρα, εάν απέφευγε μερικάς χειρονομίας προς τους θεατάς κατά τας 3 τελευταίας στροφάς, αίτινες δεν αρμόζουν εις σοβαρούς αθλητάς».

Την τρίτη μέρα των αγώνων ήρθε δεύτερος στα 5.000 μέτρα με χρόνο 16΄33΄΄ (έναντι 16΄14΄΄ του πρώτου Ανδρέα Παούρη από τον σύλλογο του Αμαρουσίου). Η μεγαλύτερη επιτυχία του Μπεκιάρη ωστόσο ήταν η νίκη του στον Μαραθώνιο με χρόνο 3 ώρες, 13 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα. Έτσι έγινε ο πρώτος αθλητής σερραϊκού συλλόγου και συνολικά ο δεύτερος Σερραίος (μετά τον Αστέριο Λουκά του «Ηρακλή») που κέρδισε το εξαιρετικά επίπονο αγώνισμα.

Αντιγράφω από το αθλητικό ρεπορτάζ της Βραδυνής:

«[...] Περί την 5.15 ανηγγέλθη εις το Στάδιον ότι οι δρομείς διήλθον το 33ον χιλιόμετρον εις την θέσιν Σταυρός, ηγουμένου του Καΐλα και ακολουθουμένου εγγύτατα από τον Μπεκιάρην. Από της στιγμής εκείνης και μέχρι της αφίξεως του πρώτου το Στάδιον κατείχετο από νευρικότητα και ανυπομονησίαν. Ο θόρυβος οιουδήποτε αυτοκινήτου διερχομένου εκτός του Σταδίου εξελαμβάνετο ως του αυτοκινήτου της επιτροπής και όλος ο κόσμος ευρίσκετο επί ποδός. Παράδοξον όμως συναίσθημα του εντός του Σταδίου κόσμου έφερε βέβαιον νικητήν τον Μπεκιάρην. Και πράγματι.

Ώραν 6.13΄ ο Μπεκιάρης εισέρχεται εις το Στάδιον ενθουσιωδώς χειροκροτούμενος και κύπτει το νήμα του τέρματος. Μετά 1 περίπου λεπτόν εισέρχεται ο Ράμος και μετ’ αυτού ο Καΐλας, ο Ι. Κράνης και Νάνος. Είνε οι μόνοι τερματίσαντες εκ των 10 μετασχόντων του αγωνίσματος».

Άξιο καταγραφής είναι το ότι τις διάμεσες αποστάσεις του Μαραθωνίου, που ακολούθησε την κλασική διαδρομή, είχαν τοποθετηθεί ως παρατηρητές ορισμένοι Σερραίοι φοιτητές, οι Τζεμάκλας(;), Ραδόπουλος, Φίτσος, Αποστολιάς, Καραγιάννης, Τσάμης, Χατζηδήμος και Μαλαμίδης.

Χάρη στις δύο νίκες και τη μία δεύτερη θέση του Μπεκιάρη, η «Αναγέννησις» συγκέντρωσε οκτώ βαθμούς και τερμάτισε στην πέμπτη θέση των συλλόγων ισοβαθμώντας με την «ΑΕΚ» Αθηνών» και τον «Ηρακλή»

Θριαμβευτική υπήρξε η επιστροφή του Μπεκιάρη στις Σέρρες στις 29 Απριλίου. Πέντε χιλιάδες Σερραίοι υπολογιζόταν ότι είχαν κατακλύσει τον σιδηροδρομικό σταθμό μέσα σε ατμόσφαιρα γενικού ενθουσιασμού. Ο δήμαρχος στεφάνωσε τον Σερραίο πρωταθλητή και του ευχήθηκε να δοξάσει την Ελλάδα και στους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες του Άμστερνταμ. Τον αθλητή προσφώνησε και ο έφορος του αθλητικού τμήματος του συλλόγου «Αναγέννησις», Γ. Καραλέμπας.

Εν μέσω ζητωκραυγών και μουσικών παιάνων από τη στρατιωτική μπάντα και την μπάντα του Ορφανοτροφείου, άνδρες του ιππικού Συντάγματος σήκωσαν τον Μπεκιάρη και τον μετέφεραν στο Ηρώο· τον ανέβασαν στο βάθρο και ο ίλαρχος είπε απευθυνόμενος σ’ εκείνον ότι «αι ψυχαί των νεκρών αισθάνονται ενθουσιασμόν από την παρουσίαν του διότι μεταδίδει τον ανδρισμόν εκείνων εις τους ζώντας». Από εκεί το πλήθος τον μετέφερε σηκωτό μέσω της λεωφόρου Μεραρχίας μέχρι το καφεζυθοπωλείο «Κρόνιον» (πλατεία Ομονοίας).

Τι είχε όμως να δηλώσει ο ίδιος ο Αθανάσιος Μπεκιάρης; Πώς κατάφερε να νικήσει τον Μαραθώνιο και γιατί δεν κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ;

«Τούτο [σ.σ. η νίκη στον Μαραθώνιο] οφείλεται εις την προπόνησιν, ην μόνος μου έκαμα διατρέχων την απόστασιν Σερρών-Λαχανά επανειλημμένως δοκιμάσας ούτω την αντοχήν των πνευμόνων μου.

Θα έπαιρνα και τον δρόμον των 5000 αλλά ο προπορευθείς εμού απεδείχθη ταχύτερος εις τους πόδας, πράγμα το οποίον εγώ δεν εφαντάσθην ίνα καταβάλω όλην την δύναμίν μου. Απόδειξις δε ότι δεν ήτο αντοχής ο νικητής εκείνος είναι ότι εις το τέρμα έπεσε λιπόθυμος. Εις τον Μαραθώνειον θα κατέρριπτον ασφαλώς το Πανελλήνιον ρεκόρ εάν δεν μου συνέβαινον στομαχικά απρόοπτα. Δεν ξέρω διά ποίους λόγους την ημέραν εκείνην ησθάνθην επανειλημμένα κοψίματα και τετράκις κατά την διαδρομήν εσταμάτησα διά την φυσικήν μου ανάγκην»! (εφημερίδα Το Φως, 30.04.1928)

Από κει και πέρα, μετά τους πανελλήνιους ο Μπεκιάρης δεν ξεκουράστηκε. Στις 13 Μαΐου διέτρεξε την απόσταση από τον Λαχανά μέχρι την πόλη των Σερρών, δηλαδή 43 χιλιόμετρα, σε 2 ώρες και 54 λεπτά –πολύ πιο κάτω από την επίδοση του Μαραθωνίου. Βέβαια αυτό έγινε στα πλαίσια προπόνησης και όχι ενός επίσημου αγώνα, ώστε το ρεκόρ δεν μέτρησε, όμως έδειξε τις ικανότητες του Σερραίου αθλητή, ο οποίος φαινόταν ακούραστος.

Λίγες μέρες μετά το θρίαμβό του στους πανελλήνιους αγώνες, ο Μπεκιάρης ήταν παρών στο πανηγύρι της Πεντάπολης (21 Μαΐου), όχι ως απλός θεατής, αλλά συναγωνιζόμενος το καλύτερο άλογο των Σερρών σ’ έναν πρωτότυπο αγώνα δρόμου από την πόλη μέχρι την Πεντάπολη. Τελικά το άλογο έχασε τις αισθήσεις του στο 11ο χιλιόμετρο, ο δε Μπεκιάρης τερμάτισε κανονικά διανύοντας 21 χιλιόμετρα ανώμαλου και ανηφορικού δρόμου σε 1 ώρα και 3 λεπτά, επίδοση που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παγκόσμιο ρεκόρ, αν ήταν επίσημος αγώνας.

Το άστρο του Μπεκιάρη έλαμψε και στους πανθρακικούς αγώνες, οι οποίοι διοργανώθηκαν στην Κομοτηνή το διάστημα 29 Ιουνίου – 1 Ιουλίου. Ήρθε πρώτος στα αγωνίσματα των 5.000 και 10.000 μ. με επιδόσεις καλύτερες των πανελλήνιών αγώνων σημειώνοντας χρόνους 16΄19΄΄1/2 και 35΄5΄΄3/5 αντίστοιχα.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ

Απώτερος στόχος του πρωταθλητή από τη Βέργη ήταν η ένταξή του στην εθνική ολυμπιακή ομάδα στίβου. Θα το κατάφερνε όμως;

Η απάντηση μοιάζει ανεξήγητη, ήταν όμως αρνητική και ο καλύτερος Έλληνας δρομέας σε αγώνες αντοχής κόπηκε από την εθνική ολυμπιακή ομάδα, για τον καταρτισμό της οποίας διεξήχθησαν νέοι προκριματικοί αγώνες στην Αθήνα στις 23 και 24 Ιουνίου –ωσάν να μην αρκούσαν οι επιδόσεις των αθλητών στους πολύ πρόσφατους πανελλήνιους αγώνες στίβου!

Πριν την τέλεση των προκριματικών, ο Μπεκιάρης είχε δηλώσει μια ενόχληση στο πόδι, την οποία πιστοποίησε και ο Χανς Γκέλντελ, ο Γερμανός προπονητής που είχε κληθεί για την εκγύμναση των Ελλήνων αθλητών εν όψει των Ολυμπιακών και τον οποίο οι Έλληνες συνάδελφοί του δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν.

Ο Μπεκιάρης υποχρεώθηκε να συμμετάσχει στον Μαραθώνιο, τον οποίο όμως δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, αλλά εγκατέλειψε στο 23ο χιλιόμετρο. Από τους έξι αθλητές, που συμμετείχαν στον προολυμπιακό μαραθώνιο, εγκατέλειψαν οι πέντε, ενώ και ο μοναδικός που τερμάτισε, ο Ι. Κράνης, επίσης αποκλείστηκε από την αποστολή λόγω κακού χρόνου, με τον ίδιο να καταγγέλλει μέσω του τύπου τις πολλές κακές συνθήκες διεξαγωγής του Μαραθωνίου εν μέσω καύσωνα.

Το χειρότερο όμως ήταν ότι στον Μπεκιάρη δεν είχε επιτραπεί να λάβει μέρος στην προκριματική κούρσα των 5000 μέτρων (μια μέρα πριν τον Μαραθώνιο), παρότι ο ίδιος δήλωνε έτοιμος –και προφανώς δικαιώθηκε αφού στον Μαραθώνιο είδαμε ότι παρά την ενόχληση έτρεξε επί 23 χιλιόμετρα. Εφημερίδα της Θεσσαλονίκης απέδιδε την εξέλιξη αυτή σε «σημαίνον πρόσωπο του Συνδέσμου», το οποίο «απηγόρευσεν εις αυτόν [σ.σ. τον Μπεκιάρη] να συμμετάσχη, φοβούμενον ίσως την κατάρριψιν της επιδόσεως του Παούρη». Πιο ευθύς ο αθλητικός συντάκτης του Φωτός ονομάτισε ως υπεύθυνο τον Πτέρη, τον οποίο αποκαλούσε ως τον «ασπονδότερο εχθρό του αθλητισμού της Μακεδονίας»! Ο Πτέρης ήταν ο πρόεδρος του Γ. Σ. Αμαρουσίου, αθλητής του οποίου ήταν ο Παούρης.

Στη μάχη για την άρση της αδικίας κατά του Μπεκιάρη είχε πάρει ενεργό μέρος και ο μητροπολίτης Σερρών Κωνσταντίνος, ο οποίος ζήτησε από την ελλανόδικο επιτροπή των πανθρακικών αγώνων να χρονομετρήσει τον αθλητή στον Μαραθώνιο και ο αγώνας του –προφανώς χωρίς αντίπαλο– χρονομετρήθηκε στο εντυπωσιακό (για τα δεδομένα της εποχής) 2 ώρες 50΄ 55΄΄ και 2/5. Άλλωστε ο Μπεκιάρης επιβεβαίωσε την καλή αγωνιστική του κατάσταση κερδίζοντας την πρώτη θέση στα 5.000 και 10.000 μέτρα, όπως έχει ήδη αναφερθεί.

Κατά την υποδοχή των Σερραίων αθλητών στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης μετά τους πανθρακικούς αγώνες εκφράστηκε «το ομόθυμον παράπονον του αθλητικού κόσμου Μακεδονίας και Θράκης διότι εντέχνως, εσκεμμένως και υστεροβούλως απέκλεισαν τους Μακεδόνας αθλητάς από τους διεθνείς του Άμστερνταμ», όπως παρατηρούσε στην ανταπόκρισή του ο συνεργάτης της εφημερίδας Το Φως.

Ο Αλέξανδρος Τουφερής, παλαίμαχος Ολυμπιονίκης με τα γαλλικά χρώματα και πλέον πρόεδρος του «Ορφέα» Ξάνθης, φρόντισε να τηλεγραφήσει στους αρμόδιους σχετικά με τις επιδόσεις τόσο του Μπεκιάρη όσο κι ενός αθλητή των «Φιλίππων» Καβάλας, του Πασσή, συνιστώντας να συμπεριληφθούν στην ολυμπιακή ομάδα.

Με δεδομένες τις επιτυχίες του Μπεκιάρη τόσο στους πρόσφατους πανελλήνιους όσο και στους ακόμη πιο πρόσφατους πανθρακικούς αγώνες, θα θεωρούσε κανείς δεδομένη μια τέτοια εξέλιξη! Ενώ όμως αρχικά το αρμόδιο τμήμα του ΣΕΓΑΣ φάνηκε να κάνει πίσω και «δια παν ενδεχόμενον» δήλωσε στην ολυμπιακή ομάδα τον Μπεκιάρη και άλλους δύο-τρεις αθλητές, ο πρωταθλητής των αγώνων αντοχής δεν περιλήφθηκε καν μεταξύ των τριών στους οποίους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες του Άμστερνταμ σ’ έναν έξτρα προκριματικό στις 11 Ιουλίου.

Δεύτερη ευκαιρία είχαν: α) Ο καβαλιώτης Πασσής, ο οποίος όμως δεν κατάφερε να πιάσει το ορισμένο χρονικό όριο στα 800 μέτρα, β) ο Καραγιάννης ο οποίος πέρασε το όριο και δίκαια εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στο άλμα επί κοντώ και γ) ο Ανδρέας Παούρης, όχι όμως στα 5000 μέτρα (θα ήταν σκάνδαλο, αν γινόταν αυτό, απόντος του Μπεκιάρη), αλλά στα 1500 μ., παρότι στους προολυμπιακούς προκριματικούς του Ιουνίου είχε συμμετάσχει στο πρώτο αγώνισμα, το οποίο μάλιστα –τότε– εγκατέλειψε λόγω ενόχλησης!

Η περίπτωση του Παούρη είναι ενδιαφέρουσα, διότι απέτυχε να πιάσει το χρονικό όριο της επιτροπής, ωστόσο τελικά συμπεριλήφθηκε στην ολυμπιακή αποστολή με έξοδα του Γυμναστικού Συλλόγου Αμαρουσίου και του προέδρου του, Λεωνίδα Πτέρη, «κατόπιν της διπλής επιτυχίας του» (στους πανελλήνιους και σε μια προγενέστερη αθλητική διοργάνωση), όπως σημειωνόταν στο αθλητικό ρεπορτάζ της αθηναϊκής εφημερίδας Εσπερινή στις 20 Ιουλίου. Και βέβαια απορεί κανείς γιατί η διπλή επιτυχία του Μπεκιάρη –και μάλιστα σε επίσημη αθλητική διοργάνωση όπως οι πανθρακικοί– δεν αποτέλεσε επίσης ικανό λόγο εξαίρεσης.

Οι επιδόσεις του Μπεκιάρη δεν ήταν βέβαια ικανές να χαρίσουν ένα ολυμπιακό μετάλλιο στην Ελλάδα. Ακόμη και τα «παγκόσμια» ρεκόρ στον Μαραθώνιο χωρίς συναγωνισμό δεν ήταν ενδεικτικά, καθώς, όπως και ο ίδιος είδαμε προηγουμένως ότι παραδέχτηκε, οι επιδόσεις των αθλητών σε μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από τους αντιπάλους τους. Ήταν όμως σαφέστατα ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής στους αγώνες αντοχής και άξιος εκπρόσωπος της χώρας στο Άμστερνταμ.

Υπήρξε ο Μπεκιάρης θύμα ενός ισχυρού αθλητικού παράγοντα, του Πτέρη, ή ενός υδροκέφαλου αθηνοκεντρισμού; Στη βόρειο Ελλάδα πίστευαν τουλάχιστον το δεύτερο. Αντιγράφω από επιστολή του Δ. Χαριτόπουλου, αρχηγού προσκοπικών ομάδων στη Θεσσαλονίκη, όπως δημοσιεύτηκε στην Εσπερινή (10.07.1928):

«Εδικαιολογήθησαν [σ.σ. παλιότερα] όταν διά του στόματος του κ. Δάλλα διεκήρυξαν ότι ο Μακεδονικός αθλητισμός αποτελείται από μηδενικά.

Όταν όμως οι Μακεδόνες αθληταί, δίχως τους ειδικούς προπονητάς και τας ευλογίας του Συνδέσμου, τους απέδειξαν κατά τους Πανελληνίους το εναντίον, τότε διά να ρίψουν στάχτη στα μάτια εκάλεσαν εις Αθήνας δι’ ειδικήν προπόνησιν μιας!!! εβδομάδος τους πρωταθλητάς διά να τους προκρίνουν αμέσως κατόπιν διά τους ολυμπιακούς του Άμστερδαμ. Με μόλις κρυπτόμενην χαράν οι περί τον Σύνδεσμον κατώρθωσαν με γελοίας επιδόσεις να παραμερίσουν τους Μακεδόνας διά να προτιμηθούν οι «ημέτεροι».

Η προβαλλομένη δικαιολογία αρκετά ευλογοφανής.

Οι Μακεδόνες αθληταί απέτυχον εις τους προκριματικούς! Αλλά, κύριοι, πού το είδατε αυτό το πράγμα, να κρίνεται ένας αθλητής εγνωσμένης ικανότητος από το αποτέλεσμα του βεβιασμένου αγώνος;

Και εάν ο αθλητής αυτός ή ένας άσσος συμπίπτη να είνε ασθενής κατά τους αγώνας, θα έπρεπε και αυτός να αποκλεισθή και να εκβιασθή να τρέξη άρρωστος, όπως συνέβη με τον Μπεκιάρη;

Από σας τα περιμέναμε όλα, ηλπίσαμεν όμως ολίγην αιδώ εκ μέρους σας.».

Δεν διέφερε η άποψη των Σερραίων, όπως τη μετέφερε ο ανταποκριτής της ίδιας εφημερίδας τρεις μέρες αργότερα:

«Εις τον ενταύθα αθλητικόν και φίλαθλον κόσμον μεγάλη παρατηρείται δυσαρέσκεια, καθότι η Κεντρική εν Αθήναις Επιτροπή απέκλεισεν από τους διεθνείς του Άμστερνταμ τους Μακεδόνας αθλητάς Αθανάσιον Βεκιάρην «Αναγεννήσεως» Σερρών όστις κατέρριψε το Πανελλήνικον ρεκόρ εις τον μαραθώνειον και ανεπισήμως το Διεθνές τοιούτον, και τον Κωνσταντινίδην της «Ενώσεως Κων/πόλεως», όστις κατέρριψε το Πανελλήνιον ρεκόρ εις τον δρόμον των 400 μέτρων.

Έχει σχηματισθή η εντύπωσις ότι η τοιαύτη ενέργεια της κεντρικής επιτροπής είναι μεροληπτική προς βλάβην του εθνικού αθλητικού ονόματος. Μάλιστα λέγεται ότι μεγάλαι καταβάλλονται ενέργειαι, εάν οι αθληταί ούτοι αποκλεισθούν, να διαχωρισθή ο Μακεδονικός αθλητισμός και ν’ αποτελέση ίδιον οργανισμόν. Προς τον σκοπόν τούτον πολλοί φίλαθλοι είναι διατεθειμένοι να συνεισφέρουν σεβαστά ποσά».

Ποια ήταν η επίσημη θέση του ΣΕΓΑΣ; Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Αθλητική Εβδομάς στις 11.07.1928, ο γενικός γραμματέας του, Γ. Κίτσος, περιορίστηκε ν’ αναφέρει γενικόλογα ότι «Δυστυχώς ο εν λόγω αθλητής καθ’ όλην την εδώ παραμονήν του δεν απέδωκε ουδέν εξ εκείνων τα οποία ήλπιζον όλοι οι φίλοι του».

Αναρωτιέται κανείς γιατί οι πρωτιές αρχικά στους πανελλήνιους και κατόπιν στους πανθρακικούς αγώνες ήταν «ουδέν». Όπως απορίας άξιο είναι γιατί τελικά ο ΣΕΓΑΣ φάνηκε πολύ ελαστικός με τον Παούρη –ερήμην φυσικά του αθλητή, ο οποίος δεν είχε οποιαδήποτε προσωπική ανάμιξη στο παρασκήνιο.

Σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα μία εβδομάδα αργότερα, ο Γερμανός –πλέον πρώην ολυμπιακός– προπονητής Γκέλντελ δεν έκανε μεν ονομαστική αναφορά στον Μπεκιάρη, ήταν όμως σαφής η απάντησή του στο ερώτημα αν ήταν σκόπιμοι οι προκριματικοί αγώνες. «Όλη αυτή η φασαρία ήτο περιττή, διότι εκείνοι οι οποίοι έπρεπε να μεταβούν εις το Άμστερταμ ήσαν γνωστοί και εις τα μικρά παιδιά».

Ενδιαφέρουσα ήταν η απάντηση του Γκέλντελ σε ερώτηση για τη συνεργασία του με τις ελληνικές αρχές:

«[...] Κατόπιν μου προξενεί έκπληξιν ότι ο πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής του Συνδέσμου κ. Πτέρης, δεν παρηκολούθησεν ούτε επί μίαν ημέραν την προπόνησιν των αθλητών, ως είχε καθήκον και υποχρέωσιν, προκειμένου κατόπιν ως είχε υπ’όψιν του να προβή εις τον καταρτισμόν της ομάδος από συμφώνου με άλλους συναδέλφους οίτινες επίσης δεν γνωρίζουν αν επροπονήθησαν οι αθληταί ή όχι. Εξαίρεσιν βεβαίως έκαμαν οι κ.κ. Λωρέντης, Κίτσος και Γιαννούλης. Και απορώ πώς κατόπιν τούτων η Επιτροπή είχε το θάρρος να καταρτίση την Εθνικήν ομάδα όπως την κατήρτισε. [...]».

_______________________________

* Οι πληροφορίες από την έρευνά μου «Οι Σέρρες και οι Σερραίοι μέσα από  τις σελίδες των εφημερίδων», τόμος Ε΄, σελίδες 69, 80-92.

* Τα υπόλοιπα μέρη του αφιερώματος στον Αθανάσιο Μπεκιάρη εδώ:

μέρος πρώτο: Οι πρώτες εμφανίσεις του στο στίβο τη διετία 1926-1927

μέρος τρίτο: Το αποκορύφωμα των θριάμβων του τη διετία 1929-1930

μέρος τέταρτο (τελευταίο): Η πορεία του τη δεκαετία 1931-1940