Τον Ιούλιο του 1884 τέθηκε επιτέλους σε κυκλοφορία η
αμαξιτή οδός που συνέδεε την πόλη των Σερρών με τη Θεσσαλονίκη. Στις 2
Νοεμβρίου 1885 ο Φάρος της Μακεδονίας
δημοσίευσε μια ιστορικά ανεκτίμητη περιγραφή της διαδρομής:
«Αναχωρούσα η άμαξα εκ Σερρών
διευθύνεται προς δυσμάς και εντός της πεδιάδος προς το Γενίκιοϊ, έπαυλιν Χ΄΄
Λαζάρων και Βεκήρ βέη, ένθα φτάνει μετά δίωρον διάστημα, αναψυχούσα το πρώτον
και σταθμεύουσα ουτωσί ελάχιστα. Η έπαυλις αύτη, πλην των δύο Ξενοδοχείων, έχει
60 οικογενείας εν αις 15 χριστιανικαί, των λοιπών ουσών οθωμανίδων.
Κατ’ ευθείαν γραμμήν οδεύουσα η
άμαξα και μετά μίαν ώραν εντεύθεν, φθάνει εν τω Στρυμώνι ποταμώ, ον διαβαίνει
δι’ εκατονταμέτρου γεφύρας ξυλίνης, παρά την οποίαν υπάρχει και η πρώτη
σταθμεύουσα φυλακή εξετάζουσα διαβατήρια επιβατών. Μετά την διάβασιν ταύτης
στρέφει προς Μεσημβρίαν, εγκαταλείπουσα Β Δυτικώς την κώμην «Όρλακον» εξ 120
οικογενειών οικουμένην και διατηρούσαν δημοτικήν ελλην. Σχολήν και
Νηπιαγωγείον. Βαίνει λοιπόν διευθυνομένη εντεύθεν και αναβαίνουσα η άμαξα το
μικρόν όρος του «Λαχανά» έχουσα δεξιά τας κώμας Ράμνα, Μύροβα, Στεφάνι, Κλέπε,
Μπαϊραμλή και Καρατσάκιοϊ απάσας οθωμανικάς, πλην των δύο πρώτων μικτών ουσών,
και φθάνει μετά τρίωρον διάστημα εν τη κώμη «Λαχανά», ήτις μακρόθεν φαίνεται
κήπος σχηματίζων τρίγωνον επίμηκες, εντός του οποίου υψούται τέμενος λευκόν των
κατοίκων οθωμανών και αι περίπου 180 οικίαι, άπασαι οθωμανικαί. Ενταύθα υπάρχει
και τηλεγραφικός σταθμός διά το επίκαιρον της θέσεως, δύο άθλια και απεριποίητα
«χάνια», προς α καταδικάζονται οι δι’ αμαξών πορευόμενοι κύριοι να κοιμώνται,
εν ω και καλώς πληρώνουσι τους αξέστους και αφιλοκάλους τούτους ξενοδόχους.
Παρακατιόν και μετά ¾ της ώρας
άρχεται η κώμη «Ληγοβάνι» εκ 250 οικογενειών κατοικουμένη, εν η υπάρχουσι
επίσης Ξενοδοχεία κατά τι διαφέροντα των του «Λαχανά» και εν η ως επί το
πλείστον γίγνεται η απόβασις, καθ’ όσον και εν ταύτη μεσάζει η οδός. Απέναντι
δε της κώμης ταύτης προς Α. κείνται αι κώμαι Ζάροβα, Βισσόκα και Βέροβα εκ 200
οικογενειών κατοικούμεναι και διατηρούσαι ελλην. σχολείον, πλην της Ζαρόβης,
ούσης οπαδού της σχισματικής Εξαρχίας συνεπεία του επιβοήτου Παπαπέτρου, όστις
τυγχάνων δυστυχώς κάτοικος αυτής, εδέησε να εξαπατήση τους απλοϊκούς εκεί
βουλγαροφώνους, λαβών παρά της Εξαρχίας πλούσια τα δώρα. [...]
Επανέρχομαι εν Ληγοβάνι ένθεν αναχωρούσα αύθις η άμαξα διευθύνεται προς την Θεσσαλονίκην, και ο εν αυτή μετά τέσσαρας όλας ώρας φθάνει εις Γιοβέζναν προ της οποίας έχει την πεδιάδα του Λαγκαδά, εν η φαίνεται μακρόθεν η κοσμούσα αύτην λίμνη του αγίου Βασιλείου και αι λαμπραί κωμοπόλεις Λαγκαδά, Δρεμίγλαβα, Βάλστα, Αϊβάτι (Κυδωνιαί), Λαϊνά, άπασαι διατηρούσαι ελλην. Σχολεία και παρθεναγωγεία.
Εν Γιοβέζνη αναψύχει ο επιβάτης ευρίσκων κατά το μάλλον καλητέραν της των προηγουμένων θέσεων περιποίησιν, και αναχωρεί αγαλλόμενος ότε εγγίζει προς το τέρμα της οδού, αφού φθάνη μετά μίαν και ημίσειαν ώραν εν στενή διόδω καλουμένη «Δερβένι» και πορευθή μετ’ ολίγον εν θέσει υψηλή, εξ ης διορά εν πρώτοις το φρούριον της Θεσσαλονίκης, την θάλασσαν και τα εν αυτή ηγκυροβολημένα πλοία, τον Όλυμπον, όστις τω εμπνέει το σέβας διά της σεβαστής και λευκής αυτού κόμης, την σειράν των Πιερίων και την απέναντι όχθην της Αικατερίνης, και εισέρχεται μετά ώραν εν τη πόλει, τω σημείω τούτω της Μακεδονίας, προς ο συναντά απροόπτως εξ όλης σχεδόν της Μακεδονίας φίλους εμπορικώς επικοινωνούντας αείποτε. Ώστε ο εκ των ταπεινών εκείνων Ξενοδοχείων ων εμνημονευσάμην καταβαίνων, εισέρχεται ήδη εις τα παρά την προκυμαίαν μεγαλοπρεπή σχετικώς Ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης ένθα εν τω ίδιω αυτού οίκω κατακλίνεται και επαναπαύεται, ει και το βαλάντιον αυτού αρχίζει να χαίνη εις τα πολλά και ποικίλα της Θεσσαλονίκης επιδόρπια και αναψυκτικά. [...]».
________________________________
* Από την έρευνα «Οι Σέρρες και οι Σερραίοι μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων», τόμος Α΄, σελίδες 255-256
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου