Μικρές και μεγάλες ειδήσεις από την περιοχή των Σερρών τα έτη 1866, 1867 και 1868

-- Εικόνα αποδιοργάνωσης των ελληνικών σχολείων στην πόλη των Σερρών μετέφερε Σερραίος με επιστολή του στην ελληνική εφημερίδα Ημέρα της Τεργέστης στις αρχές του 1866, καθώς δεν υπήρχαν έφοροι και ταμίες, ενώ οι δάσκαλοι δεν λάμβαναν τους μισθούς τους και δανείζονταν για να τα βγάλουν πέρα:

«Θέλομεν όμως Διδασκάλους, θέλομεν Σχολεία και εν μέρει Γυμνάσιον; Καλόν και επιθυμητόν και ουχί και δύσκολον, αν έκαστος των τριών εκατομμυριούχων, ους ηυτύχησε να έχη η πόλις μας, εθυσίαζε κατ’ έτος χάριν της Πατρίδος το ασήμαντον δι’ αυτόν ποσόν των 100 λιρών! Το καλόν δε τούτο και γενναίον παράδειγμά των θα μιμηθώσι βεβαίως και οι κατόπιν τούτων ερχόμενοι εύποροι ομογενείς» σημείωνε ο επιστολογράφος, μεμφόμενος παράλληλα τους συμπολίτες του, διότι θεωρούσαν «ως κυριώτερον και σπουδαιότερον μέλημα το να διαπληκτίζωνται προς αλλήλοις και προς τον Αρχιερέα, και να διαιρώνται προς κορεσμόν των προσωπικών των παθών, σχηματίζοντες κόμματα, άτινα να συγκρούωνται ακολούθως δι’ ανωνύμων λιβέλλων».  

-- Μια τραγελαφική περιπέτεια έζησε ένας έμπορος από το Ιστίπ, ο οποίος το Σεπτέμβριο του 1866 ταξίδεψε μέχρι τις Σέρρες με τη συνοδεία Τούρκου χωροφύλακα για το φόβο των ληστών. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης, στη διαδρομή ο έμπορος μοιράστηκε με το χωροφύλακα τα ζαχαρωτά που είχε μαζί του. Όμως ο τελευταίος εντόπισε ανάμεσα στα γλυκίσματα ένα γαλάζιο χαρτί με ελληνικά γράμματα και υποπτεύτηκε αφελώς την ύπαρξη μιας δήθεν συνωμοσίας!

Όταν οι δυο τους έφτασαν στις Σέρρες, ο χωροφύλακας ενημέρωσε σχετικά τις αρχές της πόλης, οι οποίες έσπευσαν να φυλακίσουν τον έμπορο χωρίς να εξετάσουν καν το επίμαχο σημείωμα, το οποίο κλείστηκε σε φάκελο, σφραγίστηκε τρεις φορές και στάλθηκε στο διοικητή. Όταν όμως εκείνος εδέησε ν’ ανοίξει το φάκελο και διάβασε το σημείωμα, δεν είχε άλλο περιθώριο από το να ζητήσει την απελευθέρωση του ταλαιπωρημένου εμπόρου, ίσως να έβαλε και τα γέλια, καθώς στο χαρτί των ζαχαρωτών ήταν γραμμένα... κάποια παντελώς αθώα στιχάκια!

-- Στις 19 Φεβρουαρίου/3 Μαρτίου 1867 κηδεύτηκε στη Θεσσαλονίκη ο μητροπολίτης Σερρών Μελέτιος και δώδεκα μέρες αργότερα στον Πατριαρχικό ναό της Κωνσταντινούπολης έγινε η εκλογή του διαδόχου του.

Τρεις ήταν οι υποψήφιοι για τον μητροπολιτικό θρόνο: οι άγιοι Ρασκοπρεσρένης και Νύσσης, οι οποίοι έλαβαν από μία ψήφο, και ο μητροπολίτης Φαναριοφαρσάλων Νεόφυτος, ο οποίος απέσπασε τις θετικούς ψήφους οκτώ συνοδικών αρχιερέων και εξελέγη νέος Μητροπολίτης Σερρών.

Αξιολογώντας την εκλογή του Νεόφυτου, συντάκτης του Ανατολικού Αστέρα την έκρινε ως «λίαν δικαιολογημένη», αποδίδοντάς τη στα «κοινωνικά προσόντα», στην «άμεμπτη και ακατηγόρητη» διοίκηση της μητρόπολης των Φαναριοφαρσάλων, αλλά και στο γεγονός ότι η διετής θητεία του ως μέλος της Ιεράς Συνόδου τού είχε προσδώσει «κοινή υπόληψη».

Οι Σερραίοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι έπρεπε να περιμένουν σχεδόν τρεις μήνες μέχρι να υποδεχτούν τον νέο τους Ιεράρχη. Πρώτοι οι Νιγριτινοί και οι κάτοικοι των γύρω χωριών προϋπάντησαν τον Νεόφυτο στις 27 Μαΐου/8 Ιουνίου. Ο Νεόφυτος επισκέφτηκε το σχολείο της κωμόπολης και συναντήθηκε με δασκάλους και μαθητές, στους οποίους υποσχέθηκε να διδάξει ακόμα και ο ίδιος από τη διδασκαλική έδρα κάποιες μέρες της εβδομάδας.

Ο νέος μητροπολίτης διανυκτέρευσε στη Νιγρίτα και το επόμενο πρωί χοροστάτησε στον τοπικό ιερό ναό, όπου μίλησε στους πιστούς σχετικά με τα χριστιανικά τους καθήκοντα. Κάτοικοι της περιοχής αποχαιρέτησαν τον Νεόφυτο συνοδεύοντάς τον σε απόσταση μιας ώρας από τη κωμόπολη, ενώ θερμότατη ήταν η υποδοχή του και από τους Σερραίους, με τα πρώτα αποσπάσματα ιππέων να έρχονται να τον προϋπαντήσουν δύο ώρες πριν την είσοδό του στην πόλη.

Στα προάστεια των Σερρών είχαν συγκεντρωθεί περί τους 500 ιππείς, καθώς επίσης η Δημογεροντία της πόλης, οι έφοροι των φιλανθρωπικών καταστημάτων, τα μέλη των συμβουλίων κλπ. Στον πρώτο ναό της πόλης είχαν παραταχθεί οι κληρικοί, ενώ μαθητές των σχολείων έψαλαν ύμνους κρατώντας δάφνες στα χέρια. Ένας μαθητής της Ελληνικής σχολής εκφώνησε λόγο, στον οποίο απάντησε εν συντομία ο νέος Μητροπολίτης, ενδεδυμένος πλέον την αρχιερατική του στολή, προτού διευθυνθεί στον μητροπολιτικό ναό υπό τη συνοδεία ιερέων και ψαλτών και υπό τους ήχους των καμπανών.

Πέρα από τους Χριστιανούς, στους δρόμους είχαν συρρεύσει και πολλοί Οθωμανοί και Ισραηλίτες κάτοικοι των Σερρών, ενώ μετά την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης τελετής ο ιεράρχης συναντήθηκε στη μητρόπολη με τον απεσταλμένο αξιωματούχο (κεχαγιά) του διοικητή της πόλης.

Την επομένη ακολούθησαν οι εθιμοτυπικές επισκέψεις του διοικητή Αβδουραχμάν πασά, του Αρχιραββίνου συνοδευόμενου από τους Ισραηλίτες προκρίτους, των Χριστιανών και των Οθωμανών προκρίτων, των πρωτομαϊστόρων των συντεχνιών και των μουχτάρηδων των ενοριών.

-- Στις 27 Αυγούστου/8 Σεπτεμβρίου 1867 πέθανε στη Σύρο ο Σερραίος Αργύριος Δ. Ταρποχτζής σε ηλικία 75 ετών. Ο γεννημένος στις Σέρρες Αργύριος Ταρποχτζής υπήρξε ένας από τους πρώτους οικιστές της πόλης της Σύρου, της οποίας εκλέχτηκε δήμαρχος Ερμούπολης επί σειρά ετών (επί δημαρχίας του ανιδρύθηκαν η μητρόπολη και το νοσοκομείο Σύρου, ενώ έγιναν και σημαντικά καλλωπιστικά έργα). Εκλέχτηκε πληρεξούσιος σε δύο Εθνοσυνελεύσεις (της Τροιζήνας και της Επιδαύρου), ενώ ενίσχυσε τον αγώνα για την Ελευθερία τόσο στρατιωτικά όσο και χρηματικά. 

-- Μέσω της τεργεσταίας εφημερίδας Ημέρα καταγγέλθηκε ότι στο χωριό Απιδιές, που βρισκόταν κοντά στη Νιγρίτα και όπου είχαν εγκατασταθεί πολλοί Κιρκάσιοι πρόσφυγες, την ημέρα των Θεοφανίων του 1868 ορισμένοι Κιρκάσιοι έχυσαν τον αγιασμό, βεβήλωσαν το σταυρό της εκκλησίας και επιτέθηκαν σε χριστιανούς.

__________________________________________

* Απόσπασμα από την έρευνα «Οι Σέρρες και οι Σερραίοι μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων», τόμος Α΄, σελίδες 84-86, ελαφρώς εμπλουτισμένο.