Αφιέρωμα στον Αθανάσιο Μπεκιάρη, μέρος πρώτο: Οι πρώτες εμφανίσεις του στο στίβο τη διετία 1926-1927

Η πρώτη εμφάνιση του Αθανάσιου Μπεκιάρη έγινε στα πλαίσια των β΄ πανθρακικών στρατιωτικών αγώνων, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην Ξάνθη το διάστημα 12 - 14 Σεπτεμβρίου 1926. Στους αγώνες συμμετείχαν αθλητές του Γ΄ και του Δ΄ Σώματος Στρατού και ο Μπεκιάρης εκπροσωπούσε το 6ο Σύνταγμα Πυροβολικού του Γ΄ Σώματος Στρατού. Συγκεκριμένα συμμετείχε στον αγώνα δρόμου 2.700 μέτρων και ήρθε πρώτος με χρόνο 1 ώρα 35 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη διοργάνωση διακρίθηκε και ένας εκπρόσωπος του VI Συντάγματος Στρατού, κάποιος Καρύδης αγνώστων λοιπών στοιχείων (και τόπου καταγωγής), ο οποίος τερμάτισε τρίτος στα 100 μ.

Ποια ήταν όμως η ιστορία πίσω από την πρώτη συμμετοχή του Αθανάσιου Μπεκιάρη σε αγώνες; Στα πλαίσια ενός αφιερώματος της εφημερίδας Η Βραδυνή στις 2 Οκτωβρίου 1929, όταν πλέον ο Μπεκιάρης είχε ήδη καταστεί ένα από τα κορυφαία ονόματα του ελληνικού αθλητισμού στους αγώνες αντοχής (όπως θα δούμε στη συνέχεια), ένας συναθλητής του σ’ εκείνη τη διοργάνωση, κάποιος Στ. Σταυρίδης, θυμόταν χαριτωμένα στιγμιότυπα με πρωταγωνιστή τον αθλητή από τη Βέργη:

«Τον Αύγουστον [σ.σ. σωστά Σεπτέμβριο] του έτους 1926 ετελούντο εις Ξάνθην οι Στρατιωτικοί Πανθρακικοί αθλητικοί αγώνες. Όλαι αι μονάδες των Γ΄ και Δ΄ Σωμάτων Στρατού προετοίμασαν ένα μήνα πριν τους αθλητάς των, μίαν δε πρωίαν επεβιβάσθην εις την αμαξοστοιχίαν μετά των άλλων συναδέλφων μου του 50ου και 59ου συντάγματος και ευρισκόμην την ιδίαν ημέραν εις Ξάνθην.

Οι στρατιώται αθληταί δεν έχουν μεγάλας απαιτήσεις διά διαμονήν και διατροφήν των κατά τας ημέρας της τελέσεως των αγώνων και δεν δίδουν μεγάλην προσοχήν εις την διατήρησιν της φόρμας μας. Αρκεί ότι επ’ αρκετάς ημέρας απαλλάσσονται των ασκήσεων. Έτσι λοιπόν προσεκωλήθημεν εις το Φρουραρχείον Ξάνθης, όπου εύρομεν και τους αθλητάς των άλλων σωμάτων.

Όταν σας είπω ότι εις την ομάδα του Γ΄ Σώματος Στρατού μετείχον ο αείμνηστος Χρηστόδουλος Τζάττας, ο Ναμίας, ο Κλάδης, ο Νάνος και ο υποφαινόμενος, θα μας δικαιολογήσετε διότι έχομεν εξησφαλισμένην την επιτυχίαν μας. Αυτό όμως δεν μας ημπόδισε να βολιδοσκοπήσωμεν, εκ συνηθείας πλέον, τους αντιπάλους μας διά να εξακριβώσωμεν την αξίαν των. Οφείλω όμως να σας ομολογήσω ότι τούτο εγένετο με μιαν μεγάλην δόσιν ειρωνείας. Αρχίσαμε λοιπόν το ίδιον βράδυ της εις Ξάνθην αφίξεώς μας, να περιερχώμεθα τα κρεββάτια των συναδέλφων μας και να τους ερωτώμεν διά τας επιδόσεις των.

- Πώς σε λιέν αρέ συνάδελφε;

- Μιαμουνούδην!

- Και τι φτιάν;

 - Τρέχου κι’ απδάου.

- Πόσο τρέχς τα εκατό μέτρα;

- Σι έντικα δευτερόλεφτα.

- Μπράβο! Και πόσου πηδάς;

- Ιφτά μέτρα στην μιάν και δέκα πέντι στις τρεις.

- Μπράβο! Συ πήρες από τώρα του πρώτου βραβείου.

Ο διάλογος αυτός επανελαμβάνετο μπροστά σε κάθε κρεββάτι.

Εννοείται ούτε... κανείς δεν έτρεχε περισσότερον από ένδεκα τα 100 μ. ούτε πηδούσε ολιγώτερον από επτά μέτρα απλούν. Σε λίγο εφτάσαμε στο κρεββάτι ενός υψηλού ξανθού στρατιώτου και αρχίσαμε την... ανάκρισιν.

- Πώς σε λιέν αρέ συνάδελφε;

- Μπεκιάρην Αθανάσιον.

- Από πού είσαι;

- Απ’ τη Νιγρίτα.

- Και τι φτιάνς;

 - Τρέχου.

- Στα πόσα;

- Στα ούλα. Μπορώ να τρέξου απ’ τας Σέρρας... ίσια με την Αθήνα!

Εννοείται ότι ο δυστυχής Μπεκιάρης επλήρωσε την αφέλειάν του αυτήν με αρκετά σκόμματα εκ μέρους μας.

Ήτο αδύνατον σε μας τους... πρωταθλητάς να παραδεχθώμεν ότι ο υπερύψηλος αυτός ορεισίβιος ήτο δυνατόν να έλεγε την αλήθεια.

Η φαιδρότης μας έφθασεν εις το κατακόρυφόν της, όταν την επομένην, κατά την παρέλασιν είδωμεν την αμφίεσιν των μετ’ ολίγων αντιπάλων μας.

Κορδέλλες από δω, κορδελλάκια από κει, τους παρουσίαζαν ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν παλιάτσους του ιπποδρομίου.

Άρχονται οι αγώνες διά να αποδειχθή ότι οι αντίπαλοί μας έτρεχαν τα 10 μ. εις 13΄΄ και επηδούσαν μόνον 5 μ. απλούν.

Όταν δε εις την αφετηρίαν των 5.000 μ. ενεφανίσθη ο Μπεκιάρης με τα τρία ηνωμένα μανδύλιά του εις τους ώμους και ανυπόδητος, δεν ηδυνήθημεν να συγκρατήσωμεν τα γέλοια μας.

Διανύει τους πέντε πρώτους γύρους επί κεφαλής των αντιπάλων του και σταματά εις τον έκτον εν μέσω γενικών ξεκαρδισμάτων.

- Γιατί σταματάς μωρέ; Τον ερωτούν οι αξιωματικοί κριταί.

- Ακόμα θα τρέχου; Ήταν η απάντησίς του.

- Έχεις ακόμα δέκα γύρους!

Ο Μπεκιάρης ξαναρχίζει τον αγώνα του με την ιδίαν αφέλειαν αλλ’ αποφασισμένος να μη σταματήση πλέον. Οι φαρσέρ όμως δεν έλειψαν και εις την περίστασιν αυτήν.

Κάποιος, εις τον 8ον γύρον, έκρινε καλόν να σφυρίξη εις τον δυστυχή Μπεκιάρην ότι του υπολείπονται δύο ακόμη γύροι, άλλος παρακάτω ότι του μένουν τρεις και τρίτος ότι... διατρέχει τον τελευταίον του γύρον.

Έτσι ο Μπεκιάρης σταματά εκ νέου εις τον 10ον γύρον, εις σχετικήν δε παρατήρησιν της επιτροπής απαντά με καταπλήσσουσαν αφέλειαν.

- Ένας μι λιέει ότι έχου τρεις γύρες ακόμα, άλλος δύου και άλλους έναν! Ξιέρου ιγώ να τρέχου γύρες; Απόλκιμι σ’ ένα μεϊτάνι να τρέξω όσου θέλς.

Πράγματι την επομένην ο Μπεκιάρης... απελύθη στο μεϊντάνι. Επρόκειτο να διατρέξη την από Πόρτο-Λάγο εις Ξάνθην απόστασιν 20 χιλιομέτρων. Μετά μίαν ώραν και είκοσι λεπτά, ο Μπεκιάρης εισήρχετο εις το στάδιον της Ξάνθης, προπορευθείς και αυτών των εφίππων αγγελιοφόρων. Εις τα χειροκροτήματα του πλήθους ο Μπεκιάρης απήντησε με την εξής χαρακτηριστικήν φράσιν:

- Πάει, τόφαγαν τ’ αλόγατα.

Η αξία του Μπεκιάρη κατεφάνη πλέον και όλοι τον παραδεχθήκαμε ότι είνε πράγματι εις θέσιν να τρέξη... από τας Σέρρας μέχρις Αθηνών.

Πολλοί από μας ήρχισαν να δίδουν εις τον Μπεκιάρην διαφόρους χρησίμους οδηγίας με απώτερον σκοπόν να τον «ψαρέψουν» για τον σύλλογόν των.

- Δεν κάμεις καλά Μπεκιάρη που τρέχς ξυπόλυτους, τον είπα εις μίαν στιγμήν, μπορεί να πατήσης κανένα γυαλί.

Η απάντησις ήταν έτοιμη.

- Τι, του πόδι μ’ θα κουπή; Του γυαλί θα σπασ’, μου απαντά γελών ο Μπεκιάρης. Έκτοτε ο Μπεκιάρης εξελίχθη ραγδαίως. Μετέσχεν εις όλους τους αγώνας Βορείου Ελλάδος. Ανεδείχθη νικητής κατά τους Πανελληνίους του 1928 εις τα 10.000 μ. και εις τον Μαραθώνειον με την υπέροχον επίδοσιν των 3 ωρών και 16 λεπτών. [...]».

Εξάλλου, μια εκδοχή -στα όρια μάλλον του θρύλου και όχι της ιστορικής πραγματικότητας- σχετικά με το πώς ο Μπεκιάρης, ένας αγρότης από τη Βέργη, πήρε την απόφαση ν’ ασχοληθεί με τον αθλητισμό, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το Φως της Θεσσαλονίκης στις 03.05.1928.

Σύμφωνα μ’ αυτήν την ιστορία, Εκεί που ένα πρωινό ο Μπεκιάρης δούλευε στα χωράφια, ένας από τους συντρόφους του στην αγροτική εργασία σκέφτηκε φωναχτά: «Δεν έχουμε σταφύλια». «Πάω εγώ να φέρω» είπε ο Μπεκιάρης και άρχισε να τρέχει. Οι άλλοι αγρότες δεν είχαν καλά καλά τελειώσει το πρόγευμά τους και τον βλέπουν να επιστρέφει κρατώντας σταφύλια· τα είχε αγοράσει από τη Νιγρίτα, η οποία απείχε από το χωράφι δύο ώρες! Έτσι, άφησε τις αγροτικές εργασίες και εγγράφηκε στον αθλητικό σύλλογο «Αναγέννησις», ο οποίος παράλληλα ανέλαβε την οικονομική στήριξη του Μπεκιάρη, προκειμένου εκείνος να μπορέσει ν’ αφοσιωθεί αποκλειστικά στον αθλητισμό.

Βέβαια είδαμε ότι η πρώτη συμμετοχή του Μπεκιάρη σε αγώνες έγινε ως οπλίτης στους πανθρακικούς στρατιωτικούς του 1926, ώστε η πιο πάνω ιστορία φλέρταρε μάλλον με τον θρύλο παρά με την αλήθεια.

Από κει και πέρα, όσον αφορά την αθλητική του δραστηριότητα, το 1926 ο Μπεκιάρης συμμετείχε επίσης στους γ΄ πανθεσαλλονίκειους αγώνες (9-31 Οκτωβρίου 1926), όπου εκπροσώπησε και πάλι το Γ΄ Σώμα Στρατού τερματίζοντας δεύτερος στα 5000 μ. και στα 20.000 μ. (σε 1 ώρα και 23 λεπτά), πίσω από τον Αστέριο Λουκά με καταγωγή από τη Νιγρίτα.

Συμμετοχές και διακρίσεις του Αθανάσιου Μπεκιάρη σε αθλητικές διοργανώσεις το έτος 1927 με τα χρώματα του σερραϊκού αθλητικού συλλόγου «Ορφεύς» (επίσημα «Αναγέννησις»), στο δυναμικό του οποίου ανήκε πλέον:

α) Στους ε΄ πανθρακικούς αγώνες της Δράμας (1-3 Ιουλίου) ήταν ο νικητής στο δρόμο 5.000 μέτρων με χρόνο 25΄ 20΄΄, στα 1.500 μέτρα ήρθε δεύτερος, ενώ στα 15.000 μέτρα τερμάτισε τρίτος. Στο τελευταίο αγώνισμα πρώτος ήρθε ο νιγριτινός Αστέριος Λουκάς, ο οποίος ανήκε στο δυναμικό του «Ηρακλή» Θεσσαλονίκης.

β) Σε αγώνες στίβου στην Καβάλα στις 15 και 16 Αυγούστου με τη συμμετοχή σωματείων από τους τρεις νομούς της ανατολικής Μακεδονίας (από τις Σέρρες κατέβασαν αθλητές ο Ορφεύς και ο Μέγας Αλέξανδρος Ροδολίβους), τερμάτισε πρώτος στους αγώνες 1.500 μ. και 10.000 μ.. Για τη νίκη του στην τελευταία διαδρομή, στον Μπεκιάρη απονεμήθηκε το έπαθλο της κοινότητας Καβάλας.

γ) Στους πανελλήνιους αγώνες, που πραγματοποιήθηκαν στο στάδιο του «Ηρακλή» στη Θεσσαλονίκη από τις 17 έως τις 19 Σεπτεμβρίου, ο Μπεκιάρης τερμάτισε τρίτος μεταξύ έντεκα αθλητών στον αγώνα δρόμου 10.000 μέτρων κρατώντας από την αρχή μέχρι το τέλος την ίδια θέση. Νικητής είχε αναδειχτεί ο 23χρονος αθλητής του «Ηρακλή» από τη Νιγρίτα, Αστέριος Λουκάς.

Ο αθλητικός συντάκτης της εφημερίδας Η Βραδυνή σημείωσε ότι ο Μπεκιάρης είχε επιδείξει «αρκετά καλά προσόντα», ενώ ο ανταποκριτής του Έθνους σχολίασε για το Σερραίο αθλητή ότι «επαρουσίασε προσόντα καλού δρομέως, αλλ’ απείρου».

Ο Μπεκιάρης έτρεξε και στο Μαραθώνιο του πανελλήνιου πρωταθλήματος στίβου 1927, όμως η τελική του θέση είναι άγνωστη.

______________________________

* Οι πληροφορίες της πιο πάνω ανάρτησης περιέχονται στην έρευνά μου «Οι Σέρρες και οι Σερραίοι μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων»:

- τόμος Δ΄: σελίδες 318-321, 408-410

- τόμος Ε΄: σελίδα 86

* Oι συνέχειες του αφιερώματος στον Αθανάσιο Μπεκιάρη εδώ:

μέρος δεύτερο: Οι αγωνιστικοί θρίαμβοι το 1928 και ο άδικος αποκλεισμός από την εθνική ολυμπιακή ομάδα

μέρος τρίτο: Το αποκορύφωμα των θριάμβων του τη διετία 1929-1930

μέρος τέταρτο (τελευταίο): Η πορεία του τη δεκαετία 1931-1940