Τον Ιούλιο του 1859 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Αιών μια
ανταπόκριση αναφορικά με την κατάσταση που επικρατούσε στα ελληνικά σχολεία της
πόλης των Σερρών.
Τη χρονιά εκείνη, λοιπόν, η ελληνική κοινότητα των Σερρών διατηρούσε ένα
Ελληνικό, ένα Αλληλοδιδακτικό σχολείο και το Παρθεναγωγείο. Λίγα λόγια για τα
σχολεία και την κατάστασή τους τον Ιούλιο του 1859, μετά τη λήξη της σχολικής
χρονιάς:
Διευθυντής του Αλληλοδιδακτικού σχολείου το πρώτο
εξάμηνο του 1859 διετέλεσε ο Παπίος, ο οποίος «παρέσχε λαμπρούς καρπούς». Φαίνεται όμως ότι το ένα και μοναδικό Αλληλοδιδακτικό
σχολείο των Σερρών δεν επαρκούσε για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών
αναλογικά με τον πληθυσμό της πόλης, ώστε συζητιόταν η προοπτική ίδρυσης ακόμη
ενός ή και δύο σχολείων.
Το Ελληνικό σχολείο είχε αναμορφωθεί κατά το λήξαν σχολικό έτος
μετά την άφιξη του Ιωάννη Πανταζίδη από τη Γερμανία, όπου είχε σταλεί με
υποτροφία της κοινότητας των Σερρών, και την από μέρους του ανάληψη της
διεύθυνσης της σχολής τον Σεπτέμβριο του 1858. Διέθετε έξι δασκάλους, μεταξύ
των οποίων: ο Δ. Λάσκαρης, που στο παρελθόν είχε διατελέσει διευθυντής του, και
ο Ν. Κουμπίδης, που κι αυτός ήρθε στο σχολείο τον Σεπτέμβριο του 1858.
Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του Αιώνα,
το Ελληνικό σχολείο των Σερρών έβαινε «επί τα ίχνη των εν Αθήναις Ελλ.
Σχολείων και Γυμνασίων»,
περιλαμβάνοντας στο ωρολόγιο πρόγραμμά του τη διδασκαλία γαλλικών στις δύο
τελευταίες τάξεις και λατινικών στην τελευταία.
Οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν από τις 28 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου, ενώ
δύο μέρες αργότερα έγινε η απονομή των βραβείων στους άριστους μαθητές στα
πλαίσια μιας λαμπρής, όσο και πρωτοφανούς για την πόλη, τελετής υπό την προσωπική
επιστασία των δασκάλων.
Οι τοίχοι της αίθουσας ήταν στολισμένοι με διάφορους χάρτες και εικόνες
που αναπαριστούσαν τις σωζόμενες ελληνικές αρχαιότητες, με μυρσίνες που
περίκλειαν γνωμικά κλπ. Στο βάθος βρισκόταν η διδασκαλική έδρα και μπροστά της
ένα τραπέζι με βιβλία, τα οποία επρόκειτο να διανεμηθούν στους μαθητές.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η ομιλία του Ιωάννη Πανταζίδη, που
διαπραγματεύτηκε την εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού από την αρχαιότητα, ενώ
παράλληλα απηύθυνε πατριωτικές συμβουλές προς τους μαθητές. Σύμφωνα με την
εφημερίδα, στην επιτυχία της ομιλίας συνέβαλαν «το θέμα του λόγου, ο ενθουσιασμός και η ευφράδεια [του αγορητή] και η
λαμπρά και ενθουσιώδης απαγγελία».
Ακολούθησε η απονομή των βραβείων στους αριστούχους μαθητές. Ο Κομπίδης
απήγγειλε τα ονόματα των αριστούχων και όποιος άκουγε τ’ όνομά του παραλάμβανε
το βραβείο του από τα χέρια του επισκόπου, που αντικαθιστούσε τον Ιάκωβο. Στο
κάθε μάθημα προβλέπονταν δύο βραβεία α΄ και β΄ βαθμού, καθώς και δύο έπαινοι,
ώστε υπήρχαν μαθητές που παρέλαβαν συνολικά τρία, ακόμα και τέσσερα βραβεία,
στα οποία ξεχώριζε η επιγραφή «Ταις χρησταίς της πατρίδος ελπίσι» (δηλαδή «Στις ενάρετες ελπίδες της πατρίδας»),
κυκλωμένη από ένα στεφάνι αποτελούμενο από δάφνες και άλλα λουλούδια.
Λίγα λόγια και για το Παρθεναγωγείο των Σερρών, που
ιδρύθηκε το 1853. Πρώτη και μοναδική διευθύντριά του από την ίδρυσή του μέχρι
τον Ιούνιο του 1859 (οπότε μετά το τέλος των ετήσιων εξετάσεων επέστρεψε στην
ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Σίφνο), ήταν η Άννα Αλεξανδρίδου, η οποία «καίτοι έχουσα
ν’ αντιπαλαίση προς πολλάς δυσχερείας διά το πρωτοφανές του πράγματος, επέφερεν
όμως καλούς οπωσούν καρπούς αποδούσα εις την κοινωνίαν μας πολλάς νεάνιδας,
στολισμένας με την γνώσιν ολίγων γραμμάτων και χειροτεχνημάτων, πράγμα, το
οποίον πρότερον ήτο όλως άγνωστον εν τη πόλει μας».
Διάδοχός της ήταν η Ανθή Ιωάννου, η οποία ως υπότροφος της πόλης των Σερρών είχε σπουδάσει επί τέσσερα χρόνια στο ιδιωτικό Παρθεναγωγείο του Εμμανουήλ Μαγκάκη στη Σύρο. Τον Ιούνιο του 1859 πέρασε τις εξετάσεις στην επί των Δημοδιδασκάλων εξεταστική επιτροπή της Αθήνας λαμβάνοντας πτυχίο Α΄, δηλαδή με τον ανώτερο βαθμό, ένα μοναδικό και χωρίς προηγούμενο επίτευγμα μεταξύ των μέχρι τότε αναγνωρισμένων διδασκαλισσών του ελληνικού κράτους.
Με αφορμή την τεράστια αυτή επιτυχία της Ανθής Ιωάννου, στις 28 Ιουνίου 1859 δημοσιεύτηκε στον Αιώνα μια εξαιρετικά θερμή επιστολή από τη Σύρο με επαίνους όχι μόνο προς τη Σερραία δασκάλα, η οποία «δεν εματαίωσε τας προσδοκίας ας η πατρίς αυτής τη εναποτέθεικε», αλλά και προς το Μητροπολίτη και την Εφορία των Σερρών «διά την επιτυχήν εκλογήν της διδασκάλου και την πατρικήν μέριμναν, ην οσημέραι εν τη πόλει αυτών παρέχουσιν υπέρ του κοινού καλού».
________________________________________
* Απόσπασμα από την έρευνα «Οι Σέρρες και οι Σερραίοι μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων», τόμος Α΄, σελίδες 69-71.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου